नवीन वर्ष, नवे संकल्प – नवीन हे वर्ष सुखाचे जावो !
—————————————
करू या संकल्प नवीन वर्षाचा–
—————————————

मित्रांनो, दररोज चा दिवस येतो आणि जातो सर्वसामान्यांसाठी आपल्या दररोजच्या कामात दिवस कसा जातो हे कळतच नाही. दिवसा मागून दिवस जातात महिने जातात आणि वर्षही जातात बघा ना बघता बघता जुने वर्ष संपले आणि नवीन वर्षाला सुरुवात झाली. जुन्या वर्षाला निरोप आणि नवीन वर्षाचे स्वागत ! करण्यासाठी हा वर्षातला शेवटचा महिना आणि त्यातला हा शेवटचा दिवस वर्षभरातला लेखाजोखा आपल्यासमोर ठेवा आणि वर्षभरात आपण काय चांगले काम केलेले आहे व काय आपल्या हातून वाईट घडलेले आहे याचा अभ्यास करा व नवीन वर्षात सर्व दुर्गुण बाजूला टाकून द्या. जीवनातला प्रत्येक दिवस हा नव्याने येतो. नवीन पहाट, नवीन सूर्य, नवीन चंद्र, नवीन निसर्ग, नवीन विचार, नवीन कल्पना घेऊन नवीन वर्ष येत असतो.

 येणारे प्रत्येक वर्ष हे नवीन असते आणि जाताना मात्र जुने होऊन जाते. गेलेलं वर्ष हे कसं गेलं हे आपल्याला कळलंच नाही. जसे की माणसाचा जन्म होतो, लहान बाळ ही मी लवकरात लवकर मोठा कसा होईल याची वाट पहात असते, नवनवीन गोष्टी, घडामोडी, नवीन माणसं, यांच्याशी ओळख करीत असते. आपला परिवार असेल, आप कुटुंब यांच्याशी सर्वप्रथम घट्ट ओळख करते. त्यानंतर मग बाहेरील व्यक्ती, शेजारीपाजारी यांची ओळख होते. प्रत्येक दिवस आणि प्रत्येक व्यक्ती त्याला नवीन असते. नवीन व्यक्ती जवळ गेले की, ते प्रथम रडतच असते. परंतु नंतर सतत बघितल्यामुळे सवयीमुळे मात्र ते रडणं थांबवते. अगदी तसेच वर्ष येतात असे वर्ष निघून जातात आपण मात्र प्रत्येक पुढील वर्ष, पुढील काळ, पुढचा दिवस, येण्याची वाट बघत आलेला दिवस घालवत असतो. निसर्गाचे वेळापत्रक हे कधीही न बदलणारे व कधीही न संपणारे असते. सतत क्रिया घडत असतात.. सतत क्रिया चालूच असतात. सूर्य उगवतो सकाळ होते, दुपार होते आणि संध्याकाळही होते. पुन्हा नवीन दिवस उगवतो आणि आपण आपल्या नित्य कामाला लागतो.

सूर्य उगवतो, पक्षी किलबिल करतात, वारे वाहतात, नद्या वाहतात, मोटार गाड्या धावतात, रेल्वे, विमान, धावतात माणसे धावायाला लागतात. आपण मात्र या सगळ्या कामांमध्ये गुंतून जातो. जुन्या वर्षाने काय दिले याचा हिशोब करीत बसतो. किती फायदा झाला? काय काम केले? आपण किती घडलो बिघडलो? दुसऱ्याला किती घडवलं. नवीन वर्षात आपण सर्वांना काही तरी संकल्प केला पाहिजे. हल्ली लोक रस्त्याने सुद्धा नीट जात नाहीत. काहींना रस्त्याचे व वाहतुकीचे नियम माहिती नाहीत . काही लोकांना रस्त्याचे नियम पाळा म्हणून सारखे सांगावे लागते. रस्त्यावरून भरताव गाड्या चालवतात आणि आपल्याबरोबरच दुसऱ्याचही जीव संकटात आणतात अशा तरुणाईने आपल्या अशा वर्तनाला आळा घातला पाहिजे. व वाहतुकीच्या नियमाचे काटे कोरपणे पालन केलेच पाहिजे. जेणेकरून होणारे अपघात टळतील व शेकडो लोकांचे प्राण आपल्यामुळे वाचतील प्रथमतः हा संकल्प सर्वांनीच करणे गरजेचे आहे. नव्हे नव्हे केलाच पाहिजे! आरोग्य ही संपत्ती आहे. “आरोग्य सुदृढ राहणे म्हणजेच खरी श्रीमंती आहे, ही श्रीमंती जपली पाहिजे.” यासाठी सर्वांनी पहाटेचा सूर्योदय दररोज पाहिलाच पाहिजे. नित्यनेमाने पहाटे फिरायला जाणे, व्यायाम करणे, आळशी न बनता कार्यतत्पर होणे, वेळेच्या वेळी सर्व कामे करणे, आपल्यातील लोकांनी सांगितलेले दुर्गुण कमी करण्याचा निश्चय करणे, दुर्गुण व्यसन, दूर करणे सोडून देणे. शुद्ध आहार व सात्विक आहारच घेणे. पालेभाज्या व फळे खाणे. आपल्या मुलाबाळांकडे लक्ष देणे त्यांच्या शिक्षणाकडे व त्यांना सुसंस्कारित करणे.

आपले कर्तव्य व आपली जबाबदारी पार पाडणे. धूम्रपान न करणे व आरोग्यास घातक, समाजासाठी घातक ठरणाऱ्या गोष्टीला आळा घालणे. सामाजिक ठिकाणी स्वच्छता ठेवणे, सार्वजनिक मालमत्ता आपली समजून त्याचे संरक्षण करणे, गड, किल्ले, बाग बगीचा, स्वच्छता व त्याचा सांभाळ करणे. आपल्या देशाचा गौरव होईल, मानसन्मान होईल असे कार्य करीत राहणे अशा कितीतरी चांगल्या गोष्टी आहेत ज्या आपण करू शकतो. या सगळ्या गोष्टी करण्याला पैसे लागत नाहीत. फक्त इच्छाशक्ती लागते. फक्त त्यासाठी आपला वेळ खर्ची घालावा लागतो. मी माझ्या जीवनात एक तरी झाड लावले आहे का ? असा प्रश्न आपण स्वतःला विचारा. प्रश्न कडवट आहे आपल्याला प्रश्न ऐकून थोडासा रागही येईल परंतु सत्य व वास्तववादी आहे ! खरंतर वृक्षांची किंमत दुष्काळ पडल्यानंतर कळते, कडक अशा उन्हाळ्यात कळते, पिण्यासाठी पाणी मिळत नाही तेव्हा कळते, भर उन्हाळ्यात रण रणत्या उन्हात जेव्हा सूर्य आग ओकायला सुरुवात करतो. सारी तलाव, नद्या, धरण कोरड्या पडतात तेव्हा आपणा सर्वांना जाग येते. जेव्हा चिमणीलाही पिण्यासाठी पाणी मिळत नाही अरे! आपल्या धरतीवर, परिसरात, पर्यावरणात झाडेच कमी झालेली आहेत! आपल्याला झाडे लावली पाहिजेत व त्यांचा सांभाळ केला पाहिजे. नवीन वर्षात पुस्तकांची वाचन वेळ वाढवा google आणि मोबाईल या सगळ्या तांत्रिक गोष्टी तांत्रिक साधने झाली आहेत. परंतु पुस्तके ही सजीव माणसांनी त्यांना आलेले प्रत्यक्ष अनुभव मांडलेले असतात. वाचन केल्याने खरे ज्ञान, मूळ ज्ञान आपल्याला कळते. म्हणून वाचन वेड लावून घेणे अत्यंत आवश्यक आहे. पुस्तकांना जपा, पुस्तकांना आपले मित्र माना, तंत्रज्ञान हे तंत्रज्ञान असते त्याचा फक्त उपयोग काम करण्यासाठी होतो. माहिती तंत्रज्ञानाच्या या युगात या जाळ्यात फसू नका. माणसे माणसाला विसरत आहेत. माणसाला विसरू नका.

विज्ञान तंत्रज्ञान ही काळाची गरज आहे परंतु तंत्रज्ञानात द्या, माया, माणुसकी, आपुलकी, प्रेम, आत्मीयता अशा भावभावना आपल्याला बघायला मिळत नाहीत ! किंवा आजी-आजोबांनी सांगितलेल्या प्रेमाच्या गोष्टी, संस्कारांच्या गोष्टी, आपल्याला मिळत नाहीत. कधी आपण रक्तदान केलंय का ? असाही प्रश्न स्वतःला विचारा. सर्वात मोठे दान महादान म्हणून रक्तदानाकडे पाहिले जाते. रक्तदान करा रक्तदान करणे सर्वात चांगले मोठे पुण्य लाभणारे दान आहे. अचानक आपण आजारी पडल्यानंतर आपल्याला रक्त कोण देणार ? का देणार ? आणि का द्यावे ? असे प्रश्न भविष्यात निर्माण होतात. हे आपण कोरोना महामारीच्या काळात सर्वत्र पाहिलेले आहे, अनुभवलेले आहे . म्हणून अशा गोष्टी करा ज्या तुमच्यासाठी हितकारक आहेत.

ज्या समाजासाठी हितकारक आहेत. ज्या देशासाठी हितकारक आहेत. नवीन वर्षात असाच संकल्प करा जेणेकरून देशाची प्रगती साध्य होईल.
————————————— माननीय संपादक व सर्व संपादक मंडळ तसेच सर्व वाचकांना व मान्यवरांना नवीन वर्षाच्या हार्दिक हार्दिक शुभेच्छा! नूतन वर्षाभिनंदन !

देविदास पांचाळ सर सैनिक स्कूल, तुळजापूर. जिल्हा धाराशिव.